Nachtblauw

de ogen een wereld van nergens voor, een aangewaaid visioen, een negatief dat langzaam kleuren, lijnen, een gezicht onthult. De grote bloedsomloop die hart en tijd verbindt, herstelt zich weer.

Men hoort hoe golven wind buiten het raam door bomen spoelen, voelt zijn zenuwen meetrillen met de zee en is nogmaals een mens, een vreemd bevlogen aardewezen met voelsprieten naar de onzichtbaarheid.

Hier ben ik, in dit huis, op dit omwaaide

eiland, steeds verloren, steeds gered

zolang ik nog één sterveling

liefhebben mag, een schouder voelen die

het waaien opvangt of die tegen mij

zijn leven aanleunt. In het lijnenweefsel

van een gelaat opent de ouderdom

der schepping zich onmetelijk als in

het ploegspoor van de eeuwen in gebergten.

Wie vrouwenharen streelt, wandelt door wouden en raakt de wortels van het leven aan.

Vrouw is het vleesgeworden woord. Dit uur

zou zonder echo zijn vergaan, had niet

een vrouwenstem mijn aarzelend ontwaken

in tintelingen omgezet, lichamelijk

herkennen dat de dingen in hun staat

van onontbeerlijkheid herstelt, muren vervult

met beschermende kracht, in tafels, stoelen,

vloerkleed, gordijnen glansplekken oproept, innigheid

van levende materie, warm als een oogopslag.

Nu is niets meer onmogelijk, de zwaartekracht wordt opgeheven, mensen gaan elkander

45