Stormen en stilten

IK KAN HET NIET VERDRAGEN.

Ik kan het niet verdragen dat hun licht is uitgestampt, dat men hun ademkracht vermorzeld heeft, dat in een zwarte put het puin van hun gebeente overnacht.

Nooit wijkt meer uit de achtergrond van mijn gehoor het slepende geluid van voeten met doodsangst bezwaard; wanneer ik zwijg, schreeuwt de aarde het uit van pijn die door haar ingewanden vaart; als ik mijn ogen dichthoud, vlamt in oog en mond van duizenden het noodvuur aan en zie ik kinderen met trillend lijf tegen hun wankelende moeder staan.

Het wijkt niet meer: na zoveel jaren gloeit ieder nachtbegin nog van hun pijn en kan ik het verleden slechts bedaren door zelf als een vernietigde te zijn.