Verloren droomen

HEMELVAART

Mevrouw ontvangt haar gasten, wijst de kamer, waarin het roode pluche domineert.

Er staat een divan die nog heel goed veert.

Men mint er delicater en bekwamer, mits men zich voor de buren niet geneert.

Het paar heeft enkel eenzaamheid van noode. Ondanks de schennis die door reten loert, heerscht er de sfeer die tot extase voert de armen die hun lusten willen dooden.

Want hier wordt niet gelachen en gekoerd.

Een half uur eeuwigheid is hen beschoren Zijn streelen heeft een moe gelaat ontdekt, dat wit in het verschemerd lamplicht plekt.

De laatste driften van dit lichaam smoren, tot het als dood voor hem ligt uitgestrekt.

Zoo varen deze twee den hemel binnen, en achter het behang verschuift een stoel.

Nog even heeft dit leven zin en doel, dan blijft er niets meer over te beminnen.

De lijven schrompelen en worden koel.

En na het tweegevecht ziet men hen schrijden, schaamteloos langzaam, naar de buitendeur.

Zij loopen los, gelaten zonder kleur en oogen die elkanders blik vermijden.

Hij huivert, walgend van haar lichaamsgeur.

81