Verloren droomen

VOOR DE GRENSLIJN

Zij stond reeds voor den laatsten sprong

gereed, het duister kolkte,

toen plots haar kind naar voren drong

en om zijn slapen wolkte

bedroefdheid om haar desperaat

begaan, zijn oogen schenen

zoo angstig helder, zijn gelaat

stond in een zoo serenen,

schier goddelijk bezorgden staat,

dat zij zich af moest wenden.

Maar reeds verdween het zoet gezicht, haar voeten sleepten de ellende achter zich aan en het gericht was niet meer af te wenden.

Zij keerde om, het duister brak weer door haar oogen. Honderd malen had zij gestaan om steeds, te zwak, hopeloos te verdwalen.

Een dag van zon, een hand die mild haar streelde, of het geuren van voorjaarsboomen, of het wild opstormen en verscheuren dat door een laten nacht rumoert, en eindelijk haar kind — het heugen heeft haar altijd teruggevoerd tot den ontweken leugen.

5i