Verloren droomen

ECHO

Ik werd geboren en volbracht mijn deel, een kind dat droomen moest, terwijl de knapen de ruimte vulden met hun rap gespeel, dat zich een nieuwe wereld had geschapen.

Ik liep verloren tusschen duin en zee, ik zag de golven en het witte branden, de warme heuvelende lijn der landen en droeg het alles, schuchter en gedwee.

Ik was een hemelvaarder: in het zand lag ik verborgen, staarde het bewegen der wolken achterna, die voeren tegen het smalle beeld van mijn gestrekte hand.

Het werd een dieper en volstrekt genot zoo in den brand van wolken, zee en winden te worden meegevoerd, verheven tot een stilte die zich op geen droom bezinde.

Er kwam een avond die zich naar het hart een doorgang zocht en mij geheel verkilde, dan keerde ik terug en zag het zwart gestaar der ruimte. Hoe ik liep en rilde

om deze wereld zonder vorm of grens, verzwegen nog, maar achter al mijn schreden klonk echo, als de roepstem van een mensch. En door de jaren heen droeg ik dit mede.

33