Avond aan avond

SAINTE-AGNÈS

Ik moest Sainte-Agnès ook eenmaal zien, omdat het zevenhonderd meter boven het blote oog van de zee aan een rots is gemetseld en driehonderd zielen er ademloos wachten op een gestalte uit het onderland.

Omheind door vrouw en kinderen schoof ik

tegen de bergwind naar boven. De wangen

van de hemel liepen onder ons door

achter de einder weg en hingen, toen

wij bleven staan, opeens heel verderop

in zee. Mijn levensdrift achtte het zo

genoeg, maar sterkeren dan ik

hunkerden toppen na en sleepten mij

het dorp langs, de ruïnes van de tijd

voorbij, totdat ik hemelen vol

heelal te drinken kreeg en bergen

met kilometers lange schaafwonden

van ijstijden mij naar het leven kwamen staan.

Van steen tot steen kroop ik terug, een onbehuisde slak. Knarsend en brokkelend gleden de bergen met mij mee. Ik moest voortdurend splinters schepping van mijn handen vegen, Lady Macbeth van het voorwereldlijke uur.

36