Aan de Vermoorden uit Israël

Maar altijd weer nam u het licht weerom; ik zie u lopen door uw laatste jaren, toen het geweld zijn hielen had geplant in onze harten, toen mortier en bom woordvoerders van den geest der mensheid waren en vrijheid lag te bloeden in het zand.

Wel werdt gij als met klauwen omgewoeld van rouw om de gejaagden en vermoorden, bij honderdduizenden tot gruis verteerd in vuren, welker gloed niet meer bekoelt, zolang onder de zon in mensenwoorden een creatuur zijn pijn te zeggen leert.

Niet afgeweken zijt gij van uw post voorbij de ruimte, dagelijks geschonden tot aan de nok, door vlammen af getast; vermetel, roekeloos en onverlost, bleeft gij het leven trouw, dat uit de gronden van een verlaten universum wast.

37