Aan de Vermoorden uit Israël

Een mens — hoe onverbiddelijk sonoor

hebt gij dien naam doen klinken; tot zijn blanke

eenzelvigheid hebt gij teruggebracht

dit woord, zwart aangeslagen door den smoor

van duizend jaren, maar dat eens in ranke

huivering steeg uit den bewustzijnsnacht.

In u bleef de oorspronkelijke glans

van de verwondering der ziel behouden,

die nog geen wraak of loon ontketend zag;

de wereld schommelde in de balans

van uw gemijmer als een vrucht, een gouden

volmaaktheid, die geen droom doorgronden mag.

Hoe meer de tijd uw huid heeft afgeschuurd, te feller werd uw hartstocht naar de toppen van een geluk, dat enkel wonden slaat; hoe vast gij uw gedachten hebt bestuurd, soms werd hun onrust tot het blinde kloppen, dat voor de poorten van den waanzin staat.

36