Aan de Vermoorden uit Israël

Een zomer: door de straten joeg de pijn om een, die uit de wereld was gestoten, * u als een halfbedwelmde, een verschrikt opademende zieke, die zich zijn angsten herinnert, als hij in de grote, gapende stilte van den hemel blikt.

Een struikelende, nauwelijks bewust, dat alle uren eigen onheil dragen voor wie zich uitlevert aan een bewind, dat in geen redelijke gronden rust, werden uw ogen door een licht geslagen, zo hevig, dat het zelfs den dood verblindt.

Toen, in dien verren zomer reeds, begon verwoesting zich aan u te openbaren als een niet af te dammen onderstroom, die al het leven wegzuigt uit de zon, waarin het de volmaaktheid wil ervaren van den zijn wezen ingeschapen droom.

26