Aan de Vermoorden uit Israël

In ieder uwer gingen beelden schuil, die aan te duiden ik ternauw vermag, zozeer herken ik mijn verwoeste dromen in die van u, vertreden en als vuil verworpen, maar die als een rag van zilver in het licht zijn opgenomen.

Wat gij geweest moogt zijn, in welke taal een moeder uw verdriet heeft weggesust, gij allen droegt het brandmerk van gedulden of minder zelfs; door ogen van metaal werden uw vroegste jaren verontrust, hoe diep gij ook uw aangezicht verhulde.

Een wereld die geen marteling bespaart aan wie haar overmacht door zwakheid tergt, heeft, koel beheerst of in een schorre woede, u zo doorborend in de ziel gestaard, met zoveel bitterheid uw dood gevergd, dat het geluk in u wel moest verbloeden.

19