Aan de Vermoorden uit Israël

Geluk wordt het opnieuw, te zijn gedoemd om uit te treden uit den moederschoot, de open horizonnen aan te staren en met een hart, dat alles wonder noemt, den eersten stap te zetten naar een dood, dien men nog in geen eeuwen zal ontwaren.

Hoe diep de hunkering zich ook bezint op vreugde, die het leven zo verlicht, dat het zijn stoffelijkheid zelf hoort zingen, zij raadt haar slechts in een verwonderd kind, dat met de morgendauw op zijn gezicht den weg betreedt van alle stervelingen.

Weer wordt de mensenziel een klaar kristal, een druppel van schier ongenaakbaar licht, in ballingschap de aarde toe gedreven; in deze zuiverheid houdt het heelal de schalen van zijn macht in evenwicht; hier is geen schaduw van den tijd gebleven.

13