Stadiën

tegen de dood aan, hield tussen mijn lippen het woord dat geen verlossing brengen kon.

Avond. De lawine van de zee

valt aan op mijn gehoor wanneer ik opendoe

en mensen binnenlaat. De koele wereld stroomt

nog uit hun jassen die ik ophang. Onderwijl

vult zich het huis met hun aanwezigheid,

neemt klank aan van hun woorden, zet zich uit

tot aan de horizon van hun gebaar. Wij lopen

gezamenlijk de wegen van de tijd

ten einde, planten onvervaard

de beitel in een muur die ons de weg

versperren wil en dringen door

tot ruimten waar men enkel hand in hand

kan voortgaan zonder weg te storten

langs de trechterwanden die het licht

omlaagzuigen. Soms, een seconde lang,

ervaar ik ons aller vergankelijkheid

bijna verrukt, een speldeknop waarbinnen

het onmetelijke even snel ontwaakt

als verwelkt, visioen, geprojecteerd

tegen een stilte waar ieder geluid

in wegsneeuwt. Inmiddels houden hier

in deze kamer onze gravitatievelden

elkaar in evenwicht, beleven wij

het samenzijn als een zintuigelijk

geluk: ogen en stem die heen en weer

gaan over de bruggen der vriendschap,

elkander raken en hun kracht vergroten,

communicatie vlak voordat de nacht

voor alle eeuwigheid ons overvalt.

. 74 .