Stadiën

fladderde wild in mijn doorwaaide hersens, de rauwe stem der zee zat in mijn keel.

Maar alles was zoals het hoorde: tijd omhelsd door chaos, schepsels in hun vorm gekapseld, dag en nacht bereid het brood der aarde te verkiezen boven de zwerfstenen der idealiteit.

En pratend met de winkelman, werd mij die voorkeur lief, communiceerde ik van hart tot hart met mensen en hun honger, werd ik wat ik geweest was en zou zijn: een strandgaper, een gulzig mosseldier dat zich in slijk wegwroet en schalen heeft, wanden waarbinnen het de buitenwereld vergeten kan, het eeuwig noodweer dat niets dan een stilte is die vonken spat.

Wie een vrouw omvat, wordt andermaal geboren, zijn bestaan verdubbelt zich.

Een tweelingster zaait in de velden van de nacht haar levenswarmte uit.

Het donker huivert telkens. Er ontstaan dichte plekken in de openheid.

De eeuwig luisterende argwaan hoort bewegingen alsof er uit het niet leven voortkomt. Ieder ogenblik kan de stand van de schepping verspringen naar een nieuw patroon, de hunkerende mens uitgetild worden boven zijn bereik en zich in onvermoede namen kleden.

Maar steeds vindt men de eigen ademhaling terug, de stoel, het bed, de klok die tikt, de liefste in haar warmte tel na tel de laatste einder tegemoet geschoven en nooit zo dierbaar als wanneer zij tot haar kwetsbare gedaante is herleid.

. 72 .