Stadiën

het krijgsbedrijf der elementen ooit

zijn drift had laten sussen. Nu behield

het menselijke een verbijsterend

aspect van woekering, een schimmel in

een huidplooi van het licht. Ik raakte er

maar niet op uitgekeken en moest telkens weer

op zoek gaan naar mijzelf om grond te vinden.

Dan merkte ik dat er al lang niet meer

van vastheid sprake was, mijn benen hingen,

tot onderwaterplanten uitgerekt,

in spiegelende diepten, het heelal

vervolgde door de aarde heen zijn weg

tot in zijn eigen afgrond. Met éen arm

hield ik mij boven, met de andere

hield ik de mensen en de dingen staande,

beademde hen met mijn angstige

liefde, legde hun wezenstrekken vast,

verzon namen, voegde alles wat

ternauwernood bestaan kon, tot een waterdicht

geheel tezaam, ontkende wat ik wist

en zag: het gat, de stroomversnelling,

de zuiging naar een vluchtend middelpunt;

en voelde somtijds achter in mijn ogen

een warmte kiemen die de wereld tot

haar onbekende einders vullen kon.

Waar dorp en ruimte met een rechte hoek elkander sneden, hielden winkelramen het oog op de komende man gericht.

De wind had er een vaste post, hij greep de klanten in hun kraag en wierp hen met de deur in huis. Wanneer de ademnood was afgezakt, verkeerde men eensklaps in de beschaafde sfeer der standaardmaten waarnaar de nijverheid ons leven perst.

Ik wankelde soms nog, het passend woord

7i