Stadiën

elkander toegedaan tot in de grensgebieden waar verzadiging zich oplost tot een wolk die achter de einder verdwijnt.

Niet geleefd heeft wie nooit de dag

open zag gaan, een laan zonder einde,

met lichtbomen wier kruinen zich boven

het dak van de zichtbaarheid rekten. Hoe vaak heb ik,

mijn stoel wegschuivend, de ontbijtboel nog

op tafel, geaarzeld voor de eerste stap

naar dat visioen. Dan, langzaam, wrong ik mij

los uit de omarming van de morgen

en ging de weg alleen. Zes aardse meters

liep ik een wereld door, achter mijn hand

die naar de verte opschoof. Kamermuren

namen mij op en vervaagden. Papier

strekte zich onder mijn vingers uit,

een sneeuwvlakte waarop ik tekens schreef

die ik niet kende. Niet geleefd heeft wie nooit,

opgejaagd door de honden der ruimte,

de horizon besprong en kwam tot staan

binnen de holte van een ongeboren uur,

een sluimerende wind, een koele stilte;

vermoede vormen hielden zich gereed,

gedachten stonden zwijgend in hun kracht,

éen hartklop scheidde het niet van het al.

Minder dan ooit is men daarna meer dan een mens. Men houdt zijn lichaam vast, het eerste en het laatste. Onuitsprekelijk gewoon komen de dingen in zicht, met schaar en lijm bewerkt en aan een wand van licht bevestigd.

Geuren van dagelijks leven, geluid

dat mensen oproept, leggen het hart

aan oude banden. Men herkent in zijn gehoor

de af en aan lopende zee en keert

zonder schaamte, zonder trots,

68