Stadiën

een deur openging, de toegang tot een huiselijke haard of ook een winkel met leeftocht voor het pioniersgestel.

Mijn huis. Ons huis. Wie ik gezegd heeft, houdt de ander in de warmte van zijn stem besloten, maakt eenzelvigheid tot voorportaal der samenleving, schept uitwendigheid tot innerlijkheid om.

Daar, tussen ramen waarop dag en nacht de vuurmonden der zee stonden gericht, schuurden wij vrede aan onvrede, liepen wij onze baan, een uit de lucht gevallen, maar altijd graviterend sterrenbeeld op menselijk formaat. In vrouw en kind omhelsde mijn leven alle geslachten der aarde, prees ik het sterfelijke onsterfelijk, werd de stip van hier en nu een tot de rots van zijn onwrikbaarheid gepeild mysterie. Elke morgen weer begon tegen de buitenwereld in de bron te vloeien van ons samenzijn, waren wij elkanders ooggetuigen binnen een onbegrensbaar niemandsland. Opnieuw zag ik de dag het levend weefsel van huid en haar beschijnen en werd ik toppen en gronden van bestaan gewaar in oogopslagen, aderlijnen, handenspel, een woord, een glimlach. Kristallisaties schoten open, verbloeiden, lieten draden van gepeins na, poëzie, mijn troost en gesel. Om het tafelblad gezeten, onze hoofden in een stilstaande lichtgolf, aten en dronken wij het ene, niet uit te putten leven, werden bij iedere hap menselijker: door het lichaam heen