Stadiën

buiten adem in de stilte, liepen dan met holle schreden over hout waarvan de vlam ons te bespringen scheen en zagen de ruimte op de venstervlakken staan.

Wij zetten onze koffers neer. Ik hing te zweven tussen duizelen en denken.

Hoe kon een schepsel wonen in de wind?

Alsof ik van mijn armen en benen

was losgeraakt, zocht ik een steun

voor mijn lichamelijke zelf en hield

ten slotte weer mijn handen in mijn handen

en ging in deze uithoek van de tijd

over tot huiselijke bezigheid.

Dag aan dag drong ik de stuurse wind binnen, een veroveraar van lucht, een chaosvogel die op het karkas der aarde rondzwierf en alleen nog met zijn ogen in de hemel wonen kon.

Onder bomen, tot in hun wortels

door koudvuur aangevreten, over rillende

zandruggen, om hoeken waar de zee

opeens in het gehoor brak en gekrijt

van meeuwen stromen angst en honger op joeg,

liet ik mij innemen door een witheid

die mijn gedachten verteerde, vuurstorm

van het niet. Mijn voeten raakten

aan zand dat mij bij elke stap

een lege spiegel voorhield, het heelal

waaruit het weggeslingerd was. De zee

wreef nieuwe onrust los; hoogten verrezen

en kantelden weg, een bergwereld van water,

bewoond door stemmen die elkaar bedolven.

Dan, windvleugels aan mijn rug, liep ik

het strand op, aanspoelsel tekende

kaken, verlangende armen, oogholten

.65