Europa

een nooit verblekende herinnering.

Het deed uw hart niets anders meer verlangen dan schoonheid, en door heel Europa heen hebt gij getracht een glimp van licht te vangen, waarin het wonder u opnieuw verscheen.

Gij vondt het in de luide, grauwe steden en in verborgen hoeken van het land, verloren onder een wanstaltig heden, hield het onaangetast zijn droom in stand.

Gij hoopte: eenmaal zouden alle blikken die schoonheid vinden en het wonder van een kracht die, door den dood niet te verschrikken, haar arm tot in de hemel heffen kan; misschien zou dan het leven weer verdichten zich tot een zuil van goddelijk geweld, die vuur zou spuiten en de nacht verlichten, wiens koepel om de aarde is gesteld.

Gij dwaas, gij dromer, die het spelen hoorde,

achter de tijden, maar de kreten niet,

waarin een generatie dat vermoordde,

wat de natuur haar aan geweten liet;

gij hebt de storm van angst niet horen huilen

als van een wilde dierentroep, omringd

door laaiend vuur, noch zaagt gij ooit die muilen,

23