Europa

Wat wist gij nog? Gij waart een dromend kind, gij hebt uw kleine zelf geheel verloren, gij werdt zo nameloos als licht en wind, een kracht die eeuwig het heelal moet schoren, maar wier gestalte men niet vindt.

En later, met uw ogen nog beslagen, hebt gij u in ontsteltenis gevraagd: door welke macht wist zich een volk gedragen, dat zich aan zulk een schepping heeft gewaagd? Door welk ontroeren werd zijn ziel bevlogen, dat het die kerken en die glazen schiep, die kleine huizen met hun vensterogen, waardoor het klare zonlicht binnenliep, gelijk een bruid betreedt de stille kamer, waarin het echtelijk geluk haar wacht?

Gij vroegt *— dat was het donkere gehamer eens levens dat moet tasten in de nacht.

Maar toch is er een glimlach nagebleven op uw gelaat en nooit week die geheel, haar gouden licht bleef in uw ogen leven, achter uw dagen tinkte het gespeel ener muziek die uit de gronden welde van dit bestaan, en waar uw weg ook ging, er was dat spelen dat u vergezelde,

22