Europa

als zieke honden gingen zij kapot.

En ook zij die de schatten dezer aard grootmachtig in hun open handen hielden, vergaten in de duizelende vaart van hun succes de adem die bezielde het gans heelal. Niet meer het groots verband van een de eeuwigheid omspannend leven zette de fakkel van hun ziel in brand, alleen door honger werden zij gedreven, wellustigheid die hun verstompt gezicht nog dierlijker dan dat der armen maakte; zij wierpen het gelaat des hemels dicht met rook en roet, waar zij tot macht geraakten. Hun hartstocht ranselde der aarde huid, totdat zij korstig was van zwarte zweren; waar eens gewas, doorvaren van geluid, zich had verheven, stonden nu de speren der schoorstenen geheven naar de lucht; waar eens de stille ambachtsman, gebogen over de arbeid, de gewijde vrucht van zijn bestaan, de waarde had gewogen van wat zijn handen schiepen, sjokten nu de massa’s der vergoorde slavenkudden de poorten binnen, woordenloos en schuw,

12