De ondergrondse

12

Er stond een harde wind toen hij die zaterdagmiddag de deur uit ging. Aan zijn linkerhand droeg hij zijn stormlamp, aan zijn rechter een kleine koffer. Zijn vrouw had gevraagd wat hij van plan was. 'Dat hoor je bij gelegenheid wel’, zei hij. 'Ik ben vóór donker weer thuis.’ Later, misschien binnenkort al, zou hij haar alles kunnen verklaren. Tot dat ogenblik moest hij aan een noodzakelijke discretie vasthouden. Hij vergat haar vragende blik toen hij zich tegen de wind in duwde. Zijn stok had hij thuis moeten laten, maar ook daarzonder kon hij het verzet breken. Iedere doorstane windstoot bevestigde zijn meerderheid. Het zand mocht het hem moeilijk blijven maken, de bossen helm bogen waar hij voorbijkwam.

Bij de ingang van een konijnehol bleef hij even staan. Vreemd genoeg had hij niet eerder opgemerkt dat de verblijfplaatsen van die knaagdieren hem in zekere zin als model konden dienen. Van een selectieve opzet was bij hen natuurlijk geen sprake, maar hun onderaardse constructies, hun netwerk van holen en gangen, deden hem sterk denken aan wat hem voor ogen stond. Het lag overigens voor de hand dat ook de dierenwereld was betrokken bij de komende omwenteling, al was het maar omdat bijvoorbeeld het houden van huisdieren aan strenge regels zou worden onderworpen. Dat iedereen die daar lust in had, zijn hond de straten mocht laten bevuilen, dat de eerste de beste lummel zijn krolse kat de nachtrust van buren mocht laten verstoren - dat waren vrijheden die men de kop in moest drukken. Maar ook het

93