De ondergrondse

gronds verkeersnet. Hij ging daar niet lang mee door. Het was of de lijnen zich onder zijn vinger verwarden, door elkaar renden, wegsnelden, in het niets verloren gingen.

Op een ochtend liet hij zijn wandelstok thuis, maar keerde al na een minuut terug om het ding op te halen. Hij moest voorkomen dat men hem ontrouw aan het grote doel verweet. Die 'men’ zou dan een afgezant van de wereldbeweging zijn. Het stond immers volstrekt niet vast dat de vertegenwoordigers daarvan alleen bij nacht verschenen. Het kon heel goed zijn dat de beweging in een nieuw stadium was gekomen, waarin de geheimzinnigheid langzamerhand voor een zekere openheid plaats maakte. Nog vlak vóór hij zijn school binnenstapte, voelde hij of de kraag van zijn jas wel was opgeslagen. Er mankeerde niets aan.

Openheid. Het woord was bij hem opgekomen en het leek wel een bloem die zonlicht ving. Het opende zich, het ging hoe langer hoe meer lijken op wat het uitdrukte. Toen hij thuiskwam, zag hij dat de post een nieuw deel van zijn encyclopedie had gebracht. Ook dat was symbolisch voor de groeiende openheid, al haastte hij zich niet het boek uit zijn verpakking te halen.

Wat betekende openheid anders dan openbaarheid? Terwijl hij het dacht, kromp hij ineen. Hij begreep plotseling wat er van hem verwacht werd en hij voelde dat hem de kracht ertoe ontbrak. Hij moest de wereld zijn plannen openbaren. De bloem was een giftig produkt, een monster dat zijn tentakels naar alle zijden wilde uitstrekken. Waar bleef Van der Beek? Waar bleef Piet? Dat waren vragen waarop nu ook overdag een positief antwoord kon komen. Hij moest zijn houding veranderen, acht slaan op ieder verschijnsel, op iedere mens waarvan een teken kon uitgaan, een signaal dat verwees naar het grote gebeuren.

86