De ondergrondse

Juist toen hij meende dat de grens was bereikt, veranderde de atmosfeer. Er trad geen windstilte in, het klapperen en gieren hield aan. Maar er was iets aan toegevoegd, een stabiliserend element dat het luide en chaotische een vaste basis schonk. Zo beschreef Koch bliksemsnel de sensatie die hem overviel. De beschrijving mocht gebrekkig zijn, de sensatie was volmaakt. Hij kroop onder zijn bureau uit, sloeg haastig zijn pak af en sloot het raam. Toen keerde hij zich om, met handen en voeten die hun plaats in de wereld kenden. Hij ging op zijn bureaustoel zitten en wachtte. Zoals hij Piet steeds zonder moeite in donker had kunnen waarnemen, zo nam hij nu ook Van der Beeks aanwezigheid waar. Maar terwijl er tussen Koch en Piet onmiddellijk een vertrouwelijke sfeer was ontstaan, was daarvan nu geen sprake. Hier zaten twee mannen die elkaar apprecieerden en in die appreciatie aanleiding vonden tot een zekere reserve. Men treedt een eminente figuur niet met uitgestoken handen tegemoet.

Koch, nog gekweld door de nawerking van zijn ongemakkelijke houding, begon ongerust te worden. Hij zocht naar een woord, een teken, om een verbinding met zijn bezoeker tot stand te brengen. De gedachte dat misschien niet Van der Beek, maar een ander, een spion van de vijand, tegenover hem zat, deed hem naar lucht happen. Van der Beek moest deze precaire situatie bespeurd hebben, want hij liet zich meteen in zijn ware gedaante kennen. Hij stelde zich niet voor, hij zei zelfs geen goedenavond, hij kuchte slechts. Dit schijnbare gebrek aan beleefdheid bewees dat hij Van der Beek was en geen ander. Zij kenden elkaar, plichtplegingen waren overbodig. Na dat kuchje was de weg vrij voor Van der Beeks opmerking over de massa’s puin die hij op zijn weg hierheen had horen neerstorten. Koch wist met die opmerking geen raad. De plaatselijke natuurverschijnselen maakten hoogstens

68