De ondergrondse

7

Bij het volgende bezoek dat Piet hem bracht, was Koch voorbereid op nieuwe belangrijke mededelingen. Maar wat er uit de bus kwam, overtrof al zijn verwachtingen. Bijna evenzeer als door de onthullingen zelf was hij verbluft door de onverstoorbare koelbloedigheid van Piet die over feiten van wereldbelang sprak op een toon die niet steeg of daalde, maar als een rustige stroom voortkabbelde. Op Koch sloeg deze koelbloedigheid niet over. Hij zat weer in zijn stoel te schuiven en nam niet de gebruikelijke wachttijd tussen twee sigaartjes in acht, maar pafte erop los. Met een huivering dacht hij aan de mogelijkheid dat al deze dingen hem toevertrouwd zouden zijn door een minder stoere figuur. In dat geval zou Koch zich zeker niet hebben kunnen beheersen en iets hebben gedaan, iets waarmee hij de grote zaak vermoedelijk in gevaar zou hebben gebracht. Hij had werkelijk alle reden om Piet dankbaar te zijn.

'Meneer Koch’, zei Piet - die bij deze gelegenheid voor het eerst Kochs naam in de mond nam - 'meneer Koch, ik moet u in de eerste plaats de groeten doen van meneer Van der Beek.’

Dat vond Koch heel prettig, het bevestigde Van der Beeks wellevendheid, maar hij had onmiddellijk over de scheiding der geesten willen horen en het kostte hem moeite er niet zelf meteen over te beginnen. De bedaarde Piet zou Kochs geduld nog even op de proef stellen. Anderzijds echter was ieder woord dat hij overbracht, zo zwaar geladen met nieuws dat

50