De ondergrondse

voort, gaf eindelijk zijn poging op en besloot de zaak aan Van der Beek voor te leggen.

Dat was echter geen reden om met de samenstelling van het geheimschrift te wachten. Het bleek een werk dat hem zijn echec van zoeven volkomen deed vergeten, een hoogst opwindende bezigheid die een grote mate van vindingrijkheid vergde en dus alleen door een volwassen en zeer capabele man tot een goed einde kon worden gebracht. Anderzijds voerde dit werk hem terug naar zijn jongensjaren toen hij eens samen met zijn oudere broertje een geheimtaal had uitgedacht. De herinnering daaraan was overigens niet onverdeeld plezierig, want hij beleefde opnieuw de ergernis en teleurstelling dat zijn mooiste ideeën plompweg door zijn broer werden afge-wimpeld. Daar kwam nog bij dat hij zich die ideeën, die hem nu wellicht van pas zouden zijn gekomen, met geen mogelijkheid meer te binnen kon brengen. Hij stond voor een heel nieuw begin, zoals het blad papier dat lange tijd onbeschreven vóór hem bleef liggen, getuigde. Maar ondanks het feit dat zijn oude ideeën vervlogen waren, verkeerde hij weer in dezelfde spanning als destijds. Hij ging weer op in de verrukking der geheimdoenerij. En wat hij ook vergeten mocht hebben, niet dat hij zich een hele tijd Michiel had genoemd, ofschoon hij Gerrit heette. Michiel, naar de zeeheld natuurlijk, en bovendien in stilte, want niemand noemt zichzelf hardop bij de naam. Hij noemde zich niet alleen Michiel, hij was Michiel, en deze zekerheid had hem een innerlijke kracht, een potentieel overwicht geschonken die hem nu nog met voldoening vervulden.

Alles goed en wel, maar hij moest zijn geheimschrift hebben. Hij zette de pen op papier en begon te tekenen. Een mannetje, een vrouwtje, een huis, een boom. Tekenen was niet zijn sterkste zijde, al moest hij er op deze school, die natuurlijk

47