De ondergrondse

weer uren voor zijn plattegrond door en liet het niet meer bij kijken, maar tekende met vaste hand het web van zijn ondergrondse. De wetenschap dat Van der Beek achter hem stond, verdreef zijn laatste aarzeling Alleen wat de hervestiging betrof nam hij nog geen besluit. Ten slotte was die het belangrijkste van alles. De ondergrondse was immers geen doel, maar een middel om ongewenste contacten te vermijden. Misschien was dat het wat Van der Beek met scheiding der geesten bedoelde, maar Koch had zo’n vermoeden dat er meer achter school. Zolang hij dat niet wist kon hij geen namen van uitverkorenen en verworpenen op zijn plattegrond invullen.

Verder hield Koch, in afwachting van Piets terugkeer, zich bezig met het ontwerpen van een geheimschrift om beknopte notities te kunnen maken van de mededelingen die zijn vertrouwensman hem deed. Koch begreep Van der Beeks voorzichtigheid wel, hij twijfelde ook niet aan de scherpte van zijn eigen geheugen, maar hij wilde niet het risico lopen dat hij, een sterfelijk mens, onverhoopt dergelijke belangrijke gegevens mee in zijn graf nam. Dat zou natuurlijk toch gebeuren als hij niet de sleutel van zijn geheimschrift ergens deponeerde waar nabestaanden hem konden vinden. Daarom begon hij met op een enveloppe te schrijven: Na mijn overlijden te openen. Hij legde de enveloppe in een van zijn nieuwe mappen, met de bedoeling de sleutel er later aan toe te voegen. Dit zou afdoende zijn voor ieder die hem niet vijandig gezind was, maar er waren ook anderen. Stel eens dat tijdens zijn afwezigheid een kwaadwillige hier binnendrong en zich van de enveloppe meester maakte. Hij zat lang over de oplossing van dit probleem na te denken, zonder dat hij er uitkwam. Zelfs een nieuw sigaartje kon hem niet over het dode punt heen helpen. Zuchtend en zwetend piekerde hij

46