De ondergrondse

een paal boven water: hij, Koch, had het initiatief genomen, hij had het uitgewerkt en zou het nog verder uitwerken. De procedure echter, het juridische aspect, was geheel in handen van Van der Beek. Koch hoefde zich niet langer het hoofd te breken over contacten met lokale, provinciale, nationale of internationale instanties. Op dat terrein was Van der Beek even goed thuis als Koch in zijn studeerkamer. Dit alles voor zover het de plaatselijke zaak, de ondergrondse in dit dorp, betrof. Maar er was nog veel meer aan de hand. Van der Beek zat niet voor niets in een der machtscentra van de wereld. Hij hoefde zich daar op de Kneuterdijk bij wijze van spreken maar om te draaien om geconfronteerd te worden met mensen die alles wisten wat er achter de schermen gebeurde. Op zijn rustige, onverstoorbare toon vertelde Piet dat Kochs plannen merkwaardig pasten in een ontwikkeling die overal op gang begon te komen. Een scheiding der geesten had Van der Beek het genoemd. Daaronder kon men van alles verstaan, maar de advocaat had zich niet nader willen uitlaten. Koch kon daar onmogelijk in berusten. Hij had het gevoel dat zich iets groots voltrok, vlak bij hem, maar toch voor hem onbereikbaar. Dat kon Van der Beek hem niet aandoen. Koch schoof heen en weer op zijn stoel, hij kneep zijn handen in elkaar en kreeg over zijn hele lichaam een branderig gevoel. Op spelden zitten, heette dat, maar het kwam Koch eerder voor dat hij op een zacht vuur gebraden werd. Een vuur dat geen licht gaf, want het gesprek vond in dichte duisternis plaats, evenals de eerste keer en de volgende keren.

Piet, de trouwhartige boodschapper, beloofde dat hij Van der Beek nog eens aan de tand zou voelen. Om zijn bereidheid tot confidenties te verhogen, moest Piet hem verzekeren dat Koch van zijn kant inmiddels ook niet stilzat, maar serieuze vorderingen maakte. Dat was geen verzinsel. Koch bracht

45