De ondergrondse

heid anders vermoeden. Het was dan ook geen verlangen naar occulte hokus-pokus, dat hem op een avond ertoe bracht zijn bureaulamp uit te doen en in het donker op de komende gebeurtenissen te wachten. Het woei hard, geen zeldzaamheid in dit dorp. De gordijnen van zijn studeerkamer wapperden zachtjes, wat ook vaker voorkwam. Al veel eerder had zo’n beweging van de gordijnen hem de indruk gegeven dat er iemand binnenkwam. Daarin school voor hem als nuchter denker niets griezeligs. Nuchterheid beschermt tegen overspannen ideeën, maar hoeft niet gelijk te staan met onvatbaarheid voor het onverwachte en zelfs wonderbaarlijke. Een wereld die zich voorbereidde op ruimtereizen was er een van onbegrensde mogelijkheden. Een van die mogelijkheden werd vanavond werkelijkheid, en als iemand een verklaring daarvan wenste, zou Koch hem die geven, maar niet nu, op dit ogenblik van eminent belang.

Om iedere verkeerde gedachte weg te nemen: het was niet zo dat de bezoeker door het gesloten raam binnenkwam. De gordijnen mochten vanavond telkens opbollen en daardoor een bepaalde indruk teweegbrengen, dit was toch slechts een bijkomstigheid, zij het ook dat deze Koch ontvankelijker maakte voor wat er gebeuren ging, hem reeds bij voorbaat in de gewenste stemming van vertrouwelijkheid en geheimhouding bracht. Voor het overige was er niets bijzonders aan de hand. Dat hij af en toe het raam openzette om de siga-rerook te laten wegtrekken, was geheel volgens zijn gewoonte. Het enige verschil met vroeger was dat Koch iets dat nooit meer dan een vluchtige impressie was geweest, nu als een onomstotelijke zekerheid ervoer: nadat hij voor de derde of vierde keer zijn raam geopend en na enkele minuten weer gesloten had, bespeurde hij een aanwezigheid in de kamer. Van spanning was geen sprake. Het contact tussen Koch en

37