De ondergrondse

fische spreiding was eveneens noodzakelijk, want het was niet gewenst dat de kandidaten elkaar voor de voeten liepen. Gelukkig reikte zijn machtsgebied van Aadorp tot Zijtaart, zodat hij alle bewegingsvrijheid had. Hij maakte daarvan ruimschoots gebruik en ging volgens een eigen systeem te werk. In plaats van domweg bij de A te beginnen, sloeg hij, met gesloten ogen voor zijn bureau gezeten, de boeken open en nam de opgeslagen bladzijden als vertrekpunt. In het begin deed hij boeiende ontdekkingen, vond hij namen die hem vreemd of grappig voorkwamen en vergat daardoor dat hij een keus moest doen. Klankrijk, ritmisch . . ., hij herhaalde zijn criteria voor zich heen, voelde weer moedeloosheid aansluipen, maar vermande zich en besloot dat een Franse klank nooit mis kon zijn. Hij was blij met de eerste die hij oppikte, Duchatel, maar schrok toen hij achter de naam het woord loodgieter las. Loodgieters kon hij niet gebruiken, of ze nu Duchatel of Pietersen heetten. Min of meer ten einde raad deed hij een greep in zijn geheugen en viste daaruit enige namen op die hem van zijn hoofdaktestudie waren bijgebleven: Tak van Poortvliet, Fransen van de Putte. Nu niet meer aarzelen, maar schrijven, in de blauwe kolom, onder zijn eigen naam. Toen hij het rijtje daar zag staan, viel hem een pak van het hart. Hij was uit zijn eenzaamheid verlost, hij had aansluiting gevonden bij verwante geesten, het plan was een stap nader tot zijn verwezenlijking gekomen.

20