De ondergrondse

13

Een griepaanval hield hem enige dagen binnen. Het was meer dan een aanval op zijn persoon - een poging om in hem de beweging te treffen waarvan hij de voornaamste vertegenwoordiger was. Regen en wind, die buiten te keer gingen, sterkten hem in zijn mening. De natuur zelf legde het erop toe dat hij geen gevolg kon geven aan Luuks opwekking naar het hoofdkwartier terug te keren. In zijn koortsige toestand zag hij de bunker dichtgestoven, ingestort of belegerd door drommen vijanden, geen menselijke wezens, maar figuren zonder duidelijke vorm. Ze hadden geen gezicht en toch straalden ze een verbetenheid uit die Koch deed knarsetanden, alsof hij moeite had hun agressie niet met een nog heviger agressie te beantwoorden. Hij dacht aan Luuk, de vriend van zijn jeugd, aan Van der Beek en Piet, de vertrouwelingen van latere jaren. Het scheelde niet veel of hij voelde zich door hen verraden. Maar dat gevoel was al te afschuwelijk, een gevolg van zijn door de koorts verzwakte weerstand. Niet zo verzwakt echter of hij zorgde ervoor dat zijn broek steeds op de stoel naast zijn hoofdeinde lag, zodat hij gemakkelijk kon controleren of de sleutel van zijn kamer nog in de broekzak was. Wat niet wegnam dat hij voortdurend gekweld werd door de vrees dat zijn vrouw de sleutel toch had weten te bemachtigen en nu in zijn kamer rondsnuffelde. Ieder geluid was verdacht. Zelfs het gestommel van de werkster in de huiskamer, de claxon van een verre auto, alles, alles wat er door de atmosfeer dwaalde riep verdenking op.

100