De jongens van Duindorp

voor zo’n initiatief waardering voelen. Een andere vraag is natuurlijk of een jongen als Berkhout het waard is. Hij heeft al zoveel bewijzen van onverbeterlijkheid gegeven, dat ik daar ten zeerste aan twijfel. Hij is voor jullie misschien een aardige speelmakker en hij mag zelfs voor de onderwijzer goede eigenschappen bezitten — hij is en blijft door zijn gedragingen een slecht voorbeeld voor de andere kinderen, een individu, dat de orde voortdurend tracht te ondermijnen.” O wee, dat klinkt als een waar vonnis! Het blijkt wel, dat meneer Koster niet bijster over Kees is te spreken, nog altijd niet. De jongens menen al, dat hun zending is mislukt. Maar na een pauze zegt meneer Koster:

„Wanneer ik jullie verzoek toch in willig, dan doe ik dat om twee redenen. In de eerste plaats, om onze school de schande te besparen, dat een van haar leerlingen bij zo’n bijzondere gebeurtenis niet aanwezig zou mogen zijn. En in de tweede plaats” — meneer Koster zegt deze woorden met extra-nadruk — „doe ik het, om te bewijzen, dat ik jullie kameraadschappelijk optreden zwaarder laat wegen, dan het onhebbelijke gedrag van één leerling!”

O, nu mag meneer Koster nog zoveel zeggen als hij wil, Jan en Flip hebben dit begrepen: Kees mag meedoen! Ze zouden wel willen juichen, maar de eerbied voor het hoofd doet hen in de plooi blijven.

„Dank u wel, meneer!” zeggen de jongens tegelijkertijd. Wat zouden ze anders moeten doen? Ze zouden meneer Koster wel de hand willen schudden, maar dat durven ze niet.

„Ga nu maar, jongens,” zegt meneer Koster.

98