De jongens van Duindorp

immers al van Jans bedoelingen afwist, is het natuurlijk roerend met zijn vriendje eens. En de andere jongens vinden het ook een prachtig idee van Jan. Ja, nu ze er allemaal zo over denken, laat Kees merken, dat hij het toch wel erg prettig zou vinden, om aan het feest te mogen deelnemen.

„Maar,” zegt Flip de Boer, „we kunnen onmogelijk met ons allen naar meneer Koster gaan. Laten we twee afgevaardigden kiezen. Wie moeten het zijn?”

Er wordt van alle kanten geroepen, dat Jan een van de afgevaardigden moet zijn. Van hem is het denkbeeld afkomstig. En dan wil Flip de Boer wel als tweede man fungeren. Die kan, indien nodig, ook heel aardig zijn mondje roeren.

Ze besluiten, na twaalven de grote stap te wagen. Dan zit meneer Koster altijd in zijn kamertje. De beide jongens scharrelen lichtelijk bibberend in de gang heen en weer, terwijl de anderen vol spanning buiten samenscholen. Kijk, daar gaat meneer Koster het kamertje binnen. Zouden ze nu maar direct aankloppen?

„Nee,” zegt Flip, „nog even wachten. Hij moet eerst een beetje op z’n gemak zitten.”

Meneer Brouwer verlaat het schoolgebouw en kijkt hen glimlachend aan, maar zegt niets. Daar gaan ze dan maar! Een bescheiden klopje op de deur.

„Binnen!” klinkt de forse stem van het schoolhoofd.

Jan herinnert zich op ’t laatste moment, dat hij zijn pet nog op heeft en rukt die haastig af. Achter hem schuift Flip het kamertje in.

„Wat is er aan de hand, jongens?” vraagt meneer Koster, heel niet onvriendelijk.

96