De jongens van Duindorp

met meneer De Wilde doen. Bij een ander zouden ze doodsbang zijn. Van deze onderwijzer weten ze nu eenmaal, dat hij te zwak is, te goed eigenlijk. Kees is misschien de enige, die onder alle omstandigheden even brutaal is. Maar de rest — jakkes! wat een lafaards zijn dat!

Nog steeds heeft meneer De Wilde geen orde kunnen scheppen, integendeel. De kinderen joelen en draven steeds luidruchtiger dooreen. Daar vliegt Kees naar de klimpalen toe en in een ommezien zit hij boven. Alle hoofden zijn opgeheven en kijken naar de belhamel.

„Kinderen!” roept Kees, „gaan jullie nu zingen! Ik ben de burgemeester!”

„Zo meneer!” klinkt eensklaps de stem van meneer Koster uit de deuropening, „bent u de burgemeester! Mag ik de burgemeester dan verzoeken onverwijld naar beneden te komen!”

De kinderen staan allen stokstijf, beurtelings kijkend naar meneer Koster en naar Kees. Hoepla! daar zeult de jongen naar beneden. Wat zal er nu weer met hem gebeuren? Hij heeft nog maar pas een langdurige straftijd achter de rug.

„Meneer De Wilde,” spreekt het hoofd, „wilt u de kinderen even opstellen?”

De onderwijzer wijst allen hun plaats aan, volgens de indeling der stemmen. Maar Kees krijgt geen plaats. Meneer Koster houdt hem onder zijn hoede.

„Ik merk,” zegt hij tegen de jongen, nadat er volkomen rust is ingetreden, „dat jij niet waard bent om aan het feest deel te nemen. Ik heb nog nooit een jongen gezien, die de brutaliteit zo ver dorst te drijven als jij. Jij bent een schande,

92