De jongens van Duindorp

maar natuurlijk doet Henk erg zijn best, om te gluren.” „Dan moet jij er voor zorgen, dat hij er geen kans meer toe krijgt. Ik zou jullie wel op andere banken kunnen plaatsen, maar ik wil, dat ’t zo ook gaat! Jij bent de verstandigste van de twee en daarom zeg ik ’t je nog eens apart.”

Jan vond het erg aardig, dat meneer zo vertrouwelijk met hem praatte. Buiten stond Henk op hem te wachten. „Wat heeft hij gezegd?” informeerde hij dadelijk.

„O, hij dacht, dat ik je met opzet had laten afkijken. Maar ik wist ’t eerlijk niet! En dan een preekje: dat ’t nooit meer mag gebeuren en zo”

„’t Ellendigste vind ik, dat jij er straf voor krijgt,” zei Henk. „Zo maar meteen strafregels uitdelen.... ”

„Nou ja, we hebben al honderdmaal een waarschuwing gehad.”

„Ik wou, dat ik van die vervelende school af was,” mopperde Henk nog.

Toen gingen ze uit elkaar. Jan begeert helemaal niet van school af te zijn. Hij wil wel groot zijn en werken. Welke jongen verlangt daar niet naar? Maar hij vindt het daarom niet erg, dat hij nog een jongen is en naar school mag gaan en leren. Voorlopig zal hij dat nog kunnen. Totdat hij vijftien of zestien jaar is, zal hij wel op school blijven.

Hij gaat vlug naar huis. Behalve zijn huiswerk heeft hij nu nog die strafregels en met dat alles gaat heel wat tijd heen. Voor de deur is Tine met buurmeisjes aan ’t touwtjespringen. „Een scheepje al in de haven landt....” Het is overigens doodstil op straat. Alleen des zomers ziet men veel

7