De jongens van Duindorp

Tine is ook bij hen. Met hun drieën wandelen ze naar het strand, badpak en handdoek onder de arm. Je mag maar niet overal zo gaan baden. Je moet goed uitkijken, dat je voorbij het bord bent, waarachter het vrije baden pas is toegestaan. Anders krijg je een bekeuring en dan wordt zo’n zeebad wel erg duur.

„Doen wie het eerst is uitgekleed?” vraagt Henk.

Nee, hoor, dat kan Tine niet. Nu ja, zij is ook een meisje. Maar Jan en Henk reppen zich wat ze kunnen. Maar jawel, het blijkt alweer, dat haastige spoed zelden goed is. Jan trekt zijn schoenveter in de knoop, zodat hij wel vijf minuten werk heeft om het ding los te peuteren. En Henk, die zich eerst van boven ging uitkleden, ritst in de gauwigheid alle knopen van zijn hemd. Tine schatert het uit. Terwijl Jan zit te peuteren en Henk in het zand naar de knoopjes zoekt, kleedt zij zich doodbedaard uit en is het eerste klaar.

Eerst gaan ze wat gymnastische toeren maken. Jan en Henk lopen op hun handen. Wie het het langste uithoudt? Maar Tine trekt hen bij hun benen, zodat ze omduikelen. Dan moet Tine even gejonast worden. Ze slingeren haar zo maar een heel eind weg.

Ten slotte gaan ze bokspringend naar het water. Brrr! de eerste aanraking is drommels koud! Tine blijft maar vooraan wat heen en weer draaien. De jongens gooien zich direct languit en spatten Tine dan vol. Die vlucht gillend naar het strand terug. Henk zwemt niet zo goed als Jan. Hij heeft geen zwemles gehad en heeft het maar zo’n beetje van afkijken geleerd. Jan daarentegen verstaat de kunst van borstzwemmen met school- en Franse slag en ook kan hij

73