De jongens van Duindorp

de kelder, die zij in de duinen hebben gemaakt. En dan stelt hij zich voor, dat die man hen ook naar zo’n onderaards donker hol wil brengen.

„Moe!. . .. moe!. .. . moeder!....” huilt Tine.

En Jan heeft de grootste moeite om zich goed te houden. Dat gesnik van zijn zusje maakt hem nog akeliger, maar hij heeft niet de kracht om het haar te beletten. Ze rijden in de boomrijke laan, die rechtstreeks naar de stad voert, maar ook veel verder, langs doodstille, verlaten buitenwegen....

Plotseling — een hevige knal! De auto draait enige keren in de rondte, dreigt om te slaan. Tine en Jan gillen luid. Maar piepend en knarsend komt de wagen tot stilstand. Ze horen de bestuurder een ijselijke vloek uitbraken. Als de bliksem rukt Jan het portier open en trekt Tine er uit. En even snel zetten zij het op een lopen. Wel een kwartier lang hollen ze zo door, de richting van Duindorp uit. Tine snikt nog steeds en ook Jan biggelen nu tranen langs de wangen. Niet meer van angst, maar van opluchting. Eindelijk kunnen ze niet meer. Ze gaan gewoon lopen en ze zijn nu trouwens niet meer bang, dat de man hen achterna zal gaan.

„Hoe kwam dat?” vraagt Tine.

„Band gesprongen natuurlijk!” antwoordt Jan kortaf.

En als hij weer op adem is, zegt hij:

„Daar zijn we goed afgekomen, zeg! Wie weet wat die vent met ons voor had!”

„Ja,” antwoordt Tine, „we mogen zoiets niet doen. Maar wat had ie dan eigenlijk van ons gewild?”

„Nou,” zegt Jan en zijn stem daalt geheimzinnig, „het is wel eens gebeurd, dat kinderen door zulke mensen

67