De jongens van Duindorp

Zeeweg meegaan, kunnen jullie om zes uur weer thuis zijn. Maar denk er om: geen minuut later!”

„O, nee, vader, vast niet!” belooft Jan en Tine herhaalt het.

De auto staat voor meneer Geerlings hotel. Ze kunnen allebei wel naast hem zitten op de chauffeursbank. Dat is veel leuker dan achterin. Je ziet precies, wat voor grepen de bestuurder maakt en hoe hij gas geeft door met zijn voet op een pedaal te drukken. Jan weet daar wel iets van en hij doet belangstellende vragen. Och, wat duurt zo’n ritje tot de Zeeweg maar kort! Geen tien minuten.

„Mogen we niet nog een eindje mee, meneer? Een heel klein stukje maar?”

„Nee, jongens, vader heeft het gezegd en daar moet ik me aan houden. Gaan jullie nu maar gauw weer naar huis! Dag Tine, dag Jan!”

Ze stappen uit. „Dag, meneer! Dank u vriendelijk!” Ze kijken de auto na, die zoemend wegstuift.

„Zie je,” zegt Jan tegen zijn zusje, „nou zou ’t pas leuk zijn geworden. Hier kan ie vaart zetten.... ”

„Laten we langs ’t strand teruglopen,” stelt Tine voor. „Nee, ’t is beter, als we de boulevard houden, ’t Is hoog water en je houdt het niet uit, zo’n eind door ’t zand te lopen!”

„Poeh! Ik ben laatst met Annie Jonker nog veel verder ’t strand op geweest!”

Maar ze schikt zich er in. Jan wil liever boven lopen, omdat je dan zo heerlijk over de zee kan uitzien. Er staat helemaal geen wind en de wateroppervlakte is zo glad als

64