De jongens van Duindorp

rukken de planken uit de grond en willen daarmee de vredes-vrienden te lijf. Het wordt een formele veldslag.

De mooie witte vlag moet het ontgelden. Een der overweldigers koelt er zijn woede aan, door het ding aan flarden te scheuren. Daar is Jan zo kwaad om, dat hij de vernieler een mep geeft, die de jongen achterover doet tuimelen. Kleren, haren en ogen moeten het wederzijds ontgelden.

Vreselijk toegetakeld zijn de vredesvrienden er na een minuut of tien in geslaagd, de laatste vreemdeling het veld te doen ruimen. Jans blouse is gescheurd, Henk heeft een blauw oog en Kees mist een bos haar. De andere jongens zijn al evenzeer geschonden. Gerrit, die een bloedneus heeft, gaat achterover op de bodem van de kuil liggen. Of eigenlijk kan men van een bodem niet goed meer spreken. Door het vechten is de kelder bijna helemaal ingetrapt. En wat eens de bodem was, is nu een aardig berglandschap vol heuvels en dalen.

Hijgend zitten ze ten slotte van de strijd te bekomen. Kees heeft er nog schik om ook.

„Daar ga je met je vredesvrienden, Jan!” zegt hij. „Nou ja,” antwoordt Jan, „hoe kan je nou de vrede bewaren, als een ander je kuil in beslag neemt!”

„Natuurlijk!” valt Henk hem bij, „als iemand    jou    een

klap geeft, dan geef je ’m er een terug!”

„Nog al logisch!” roept Kees triomfantelijk    uit.    „Maar

wat blijft er dan van jullie vrede over?”

„Dat is onzin!” zegt Jan weer. „Zolang er mensen zijn, die willen vechten, moeten de anderen zich wel verdedigen. Maar ’t is precies, zoals oom Jaap laatst zei (weet je niet,

59