De jongens van Duindorp

* „En de Vredesclub gaat nooit verloren! Falderalderiere!” zingt hij.

De jongens, die er onder zitten, voelen zich een beetje onbehaaglijk. Als ze die zware Kees op hun hoofd krijgen! Maar nee hoor, daar is geen kans van.

Als ze klaar zijn met hun planken en deuren, kruipen ze allemaal bij elkaar in de kelder. Ja, nu is het een echte kelder en wat knus is het, zo samen onder de grond te zitten! Voor vandaag laten ze het er maar bij, want het bouwwerk is nog niet af. Er moet een ingang worden gemaakt, die luchtdicht kan worden afgesloten. Dat zegt Jan tenminste. Maar Henk vindt, dat je zonder lucht niet kan leven. Hoeft hij Jan heus niet te vertellen. Maar als het echt wil zijn, dan moet het zo worden gemaakt, dat ze hun kelder kunnen afsluiten. Al was ’t alleen maar voor ’t geval, dat er andere jongens in de buurt komen, terwijl zij er niet zijn. Daar voelen de andere ook wel voor. Ze zullen nog een plank zien te krijgen. Die leggen ze dan voor de ingang, als ze weggaan. Ze gooien er zand over en geen mens die het in zijn hoofd zal krijgen, om iets van hun kelder te vermoeden!

De witte vlag met de zwarte letters, die fier op het dak heeft gewapperd, wordt opgerold en in de kelder gelegd. Ze besluiten, er de volgende middag weer heen te gaan, om de laatste hand aan hun werk te leggen.

Luid zingend trekken ze er die Zondag naar toe. Maar wat is dat? Daar waait de vlag hen reeds tegemoet! Wie is er in geweest? Ze stormen er op af en vinden een grote troep jongens om en bij hun kuil.

57