De jongens van Duindorp

zijn een en al dankbare opgewondenheid. Het zal een prachtig bouwwerk worden!

Jan krijgt een vlaggestok en daaraan wordt zijn dundoek vastgetimmerd. Met ontplooide vlag loopt hij trots voor de anderen uit, die het bouwmateriaal dragen. Ten koste van vele zweetdroppels bereiken ze eindelijk hun kuil. De wind heeft er wel wat zand doen instuiven, maar dat is gauw genoeg te verhelpen. Gerrit en Thijs, die een deur hebben gedragen, willen die nu maar meteen over de kuil heenleggen.

„Ja, wat dacht je!” zegt Jan. „Jullie weten zeker niet hoe een bomvrije kelder wordt gebouwd!”

Dat weten ze inderdaad niet en Jan trouwens evenmin. Maar hij heeft er zo zijn denkbeelden over en die houdt hij voor de juiste.

„Hoeveel planken hebben we?” vraagt hij. „Twaalf? Mooi, dat komt dan prachtig uit! Als we nou langs de lengtemuren aan elke kant vier planken zetten en in de breedte aan beide zijden twee?”

Dat vinden allen uitstekend. De planken steken rechtopstaand nog een eind boven de kuil uit. Dus worden er op gelijke onderlinge afstand gaten in de grond gegraven, waar de planken worden in gezet. Dat is een geduchte versterking voor de muren. Ze behoeven niet te vrezen, dat die zo zullen instorten. Op de bovenkant van de planken leggen ze de deuren. Ze steken nog een eindje buiten de kuil uit. Maar dat is juist goed, want dan komen ze stevig in ’t zand te liggen. En twee deuren op elkaar, daar zal vast nooit een bom doorheen dringen. Je kunt er wel op dansen. Kees is de eerste, die het probeert.

56