De jongens van Duindorp

alle mensen oprecht de vrede willen. Wie niet vriendschappelijk staat tegenover z’n medemens, kan nooit een goed strijder voor de vrede zijn.”

„Nou, maar u bent wel een goede strijder voor de vrede!” roept Henk uit de grond van zijn hart.

„Ik weet ’t niet, jongen. Ik hoop ’t. We mogen ons ook al niet op onze eigenschappen laten voorstaan. Want uit ijdelheid komt ook strijd voort.”

„Waar zouden ze zo’n kelder dan maken, als er een komt?” vraagt Jan.

„Nou, in de duinen natuurlijk,” zegt oom Jaap. „Alle inwoners van Duindorp moeten er in kunnen. En er moet een speciale luchttoevoer zijn. Gezuiverd, zodat er geen gassen kunnen binnendringen.”

„O, wat is dat vreselijk!” zegt Jan. „Nee, ik hoop maar, dat er nooit oorlog komt! Meneer Brouwer zei laatst ook al, dat erin sommige plaatsen oefeningen werden gehouden. Dan moeten de mensen net doen of er een aanval op komst is.” „Ja, dat krijgen we hier ook nog wel eens,” zegt oom Jaap. „Nou, jongens, ik ga weer aan ’t werk. En maken jullie je maar niet bang, hoor! Want ik zie wel, dat jullie voor al die vreselijke dingen niets voelen.”

„Ik ben voor de vrede!” zegt Henk parmantig.

„En ik ook!” verzekert Jan.

Piet Kas is inmiddels weggeslopen. Die is natuurlijk diep beschaamd. Maar hij heeft stiekum staan luisteren en geeft oom Jaap in zijn hart gelijk.

Henk en Jan klimmen naar boven. Op het erf staan twee grote spaden.

53