De jongens van Duindorp

was een ruit ingeslagen, waaruit een touw hing, dat bijna tot de grond reikte. Waarschijnlijk hebben de „gasten” zich laten insluiten en zijn langs het touw ontkomen. Ook op de bovenste verdieping bleek in een kast te zijn gerommeld. De politie stelde een onderzoek in, doch vond geen spoor van de daders. Er wordt niets vermist. Men denkt aan een kwajongensstreek.

Terwijl vader aan ’t lezen is, wordt Jan hoe langer hoe vrolijker. Hij vindt het hoogst vermakelijk, dat al die mensen in de weer zijn geweest om de „daders” te vinden. Ze moesten eens weten, dat het maar een paar kleine rekels zijn! Ten slotte kan hij zich niet inhouden en schatert het uit.

„Vind je het zo grappig?” vraagt vader.

„Hahaha! ik vind het enig!” lacht Jan.

„’t Is precies, zoals er staat,” meent vader, „een kwajongensstreek. En een niet ongevaarlijke bovendien. Ik hoop, dat jij zulke streken nooit zal uithalen!”

„Is ’t dan zo iets gemeens, vader?” vraagt Jan, weer ernstig.

„Gemeen. . . . gemeen.... ’t is natuurlijk onbehoorlijk om je te laten insluiten en een ruit in te slaan. Maar voornamelijk vind ik ’t een roekeloosheid. En daarom acht ik het niet nodig, dat jij in zulke dingen zo’n plezier hebt!”

Jan zwijgt maar. Misschien vertelt hij ’t nog wel eens. Maar nu acht hij het moment daarvoor niet geschikt. En in ieder geval is hij niet van plan, zich weer in zo’n avontuur te begeven.

39