De jongens van Duindorp

„Wat wou je daarmee?” vraagt Jan.

Maar hij krijgt meteen antwoord, want Henk slaat de stok hard tegen het raam. Dat glas laat zich echter ook niet zo gemakkelijk overwinnen. Het moet aardig dik zijn, want het weerstaat de eerste stoot en een paar stoten daarna ook. Dan grijpt Jan toe en samen slaan ze de stok door de ruit. Krak! gaat het. Er lopen naar alle zijden barsten door het glas, maar ze hebben er slechts een klein gaatje in gestoten. Nu is het niet moeilijk meer en Henk timmert er lustig op los. Stuk na stuk vliegt er uit en valt beneden op de stenen aan gruizels.

„Hoera!” schreeuwt Henk, als het laatste stuk uit de sponning is gemept. En Jan schreeuwt mee, hoewel hij heel goed weet, dat het gevaarlijkste gedeelte nog komt.

Zal het touw tot de grond reiken? Eerst binden ze het nog eens extra stevig aan het handvat. En dan gaat Henk op onderzoek uit. Hij is eigenlijk wel bang, maar hij zegt daar niets van. Als het te kort is, wat moet hij dan doen? Weer naar boven klimmen? En moeten ze dan in de toren blijven tot morgenochtend?

Dat is een rare glijpartij langs dat touw. Het is wel dik, maar toch lang niet zo dik als de touwen in het gymnastieklokaal op school. Je knieën krijgen er weinig houvast aan en je handen moet je ook duchtig er omheen klemmen. Jan houdt het boven bij het handvat vast, als extra beveiliging. „Ben je er al?” roept hij naar beneden. Maar Henk geeft geen antwoord. Hij is aan het ondereind van het touw en tuurt vol aandacht naar de grond. Ondanks de duisternis meent hij toch, dat hij bodem ziet. Kom, niet

36