De jongens van Duindorp

„Had jij je liever door die vent in je kraag laten nemen?” vraagt Henk. En hij voegt er aan toe: „Vooruit, Jan, wees nou wijs! We zitten d’r in en we moeten zien, dat we d’r uit komen.”

Jan heeft al spijt van zijn uitval. Henk heeft gelijk. Ze zitten er nu eenmaal in en als goeie kameraden moeten ze proberen zich te bevrijden.

„Zou je boven een raam kunnen openkrijgen?” vraagt Jan.

„Wou je d’r dan uitspringen?” vraagt Henk terug.

„Nee, maar met een touw....”

„Eerst een touw hebben,” meent Henk. „’t Is hier al stikdonker en hoe kunnen we dan zoeken?”

Jan tast langs de muur. Misschien is er een knopje van ’t electrisch licht. En hij heeft succes, want vlak naast de deur bevindt zich zulk een knopje. Een draai daaraan en ze kunnen zien. Het is maar een klein peerlampje, dat hen verlicht, maar ze zijn er al dolblij mee.

Henk ontdekt een kast en gooit de deur daarvan wijd open. Er staat allerlei schoonmaak-materiaal in.

„Ga jij nou proberen of je een raam kan openkrijgen,” zegt hij tegen Jan.

Jan holt de trap op. Het is daarboven nog niet helemaal donker. Op de eerste verdieping al ziet hij een raam met een handvat. Het moet blijkbaar opzij worden geschoven, want naast het raam loopt een rail. Terwijl hij Henk in de kast hoort scharrelen, probeert hij beweging in het venster te krijgen. Jan is heus niet zwak, maar dit karweitje is hem toch te zwaar. Het raam wijkt geen millimeter, ofschoon hij

34