De jongens van Duindorp

binnenkomt. Verschrikt blijven de jongens staan. Ze horen, dat er een emmer wordt neergezet. Daarna klinkt geplas van water, gevolgd door schrobben.

„Ze zijn aan ’t schoonmaken,” fluistert Henk. „Kom!” Dan zetten ze hun tocht voort. Als ze op het tweede portaal zijn, durven ze luider te praten.

„De toren wordt zeker voor de zomer in orde gemaakt,” zegt Henk. „Je kan ’m dan voor een dubbeltje bezichtigen.” „Ja,” antwoordt Jan, „dat weet ik. Ik ben er ook eens op geweest, maar toen was het mistig. Je kon bijna niks zien.” Op het tweede portaal is het uitzicht al heel wat mooier. De jongens laten luide uitroepen van bewondering weerklinken. Ze kunnen allerlei plaatsen uit de omgeving zien. En wat is de zee prachtig, zo van boven af bekeken! Maar ze hebben nog niet genoeg, want er zijn nog meer trappen. De derde verdieping is zo hoog, dat ze juichen van plezier. „Oooh!” roept Henk, „kijk es!”

En Jan is een en al oog. Op dit portaal staan wat tafeltjes en stoelen en er hangen bordjes, waarop de namen van dranken zijn vermeld.

„’t Is hier wel zestig meter hoog!” beweert Henk. „Welnee, jö!” bestrijdt Jan, „’t is niet meer dan een meter of dertig. Zullen we een kogelfiesje bestellen? Aannemen,

J^an!”

Maar ofschoon ze allebei gaan zitten, verschijnt er geen kellner. Daarom besluiten ze, eens in de kasten te rommelen. Ze vinden er kopjes, schoteltjes en glazen. Ook wat lege flessen en kisten. Maar iets eet- of drinkbaars is daar niet bij. Ja, toch! Daar komt Henk met een fles aanzetten, waarin

31