De jongens van Duindorp

Met het stuk hout in de hand rent hij op de jongens toe, die het natuurlijk dadelijk op een lopen zetten. Ze snellen in de richting van het duinpad, dat naar de uitzichttoren voert. Het pad maakt een scherpe bocht, zodat men niet van het ene eind naar het andere kan kijken. De jongens zijn juist de bocht voorbij, als de man beneden aankomt. Hij geeft het nog niet op. Hij is vreselijk kwaad, want de kwal is tussen de boord van zijn hemd doorgeschoven. Hij voelt het vieze ding tegen zijn lichaam plakken.

Henk is Jan een paar meter vooruit. Hij ziet, dat de deur van de toren openstaat. Zonder zich te bedenken rent hij naar binnen en Jan volgt hem dra. Zij verbergen zich onder de wenteltrap en horen de voetstappen van hun vervolger naderen. Gelukkig loopt hij niet eens tot de toren. Want dan was hij misschien ook op de gedachte gekomen, daar eens een kijkje te nemen. De jongens horen hem uit de verte een paar verwensingen slaken.

Ze blijven nog even zitten en dan gluurt Henk om het hoekje. Niemand meer te zien. Nu hebben ze allebei dolveel pleizier en schateren het uit. Hahaha! wat was die vent razend! En Henk had het niet eens expres gedaan!

„Zeg, laten we eens naar boven gaan!” stelt Henk voor.

„Zouden we niet weggejaagd worden?” vraagt Jan.

„Nou, dan is er toch nog niks gebeurd!” meent Henk.

Dan sluipen ze heel voorzichtig naar boven. Als ze de eerste trap zijn opgeklommen, komen ze op een groot portaal. Door ramen hebben ze uitzicht op de huizen, die bij de toren staan. Maar heel hoog is het toch nog niet. Jan wil al de tweede trap bestijgen, als er beneden iemand

30