De jongens van Duindorp

Er heerst zelfs een zekere opgewektheid in de klas. Maar de onderwijzer waakt met sterke hand tegen wanordelijkheden.

Om vier uur komt het hoofd de klas binnen met wel twintig jongens achter zich aan.

„Ziezo!” zegt hij, „nu hebben we ze allemaal bij elkaar!....”

En daarna houdt hij nog eens een toespraak, waarin hij de ernst van de feiten uiteenzet. Welgeteld hebben buiten Kees nog dertig jongens meegedaan. Maar Kees krijgt er het ergst van langs. Hij is begonnen en hij was ook de enige, die, ondanks waarschuwingen, doorging met de vernieling. „En ik ben er van overtuigd,” zegt meneer Koster, „dat niemand van jullie zo misdadig zou zijn geweest, om een mens met stenen te werpen. Alleen Kees Berkhout is daartoe in staat.... ”

Jan is er niet zo zeker van, dat de hoofdonderwijzer hierin gelijk heeft. Maar hij zegt natuurlijk niets. Kees zal drie gulden van de schade moeten betalen. Meneer Koster verzekert hem, dat hij er hiermee zeer genadig afkomt. Want als de aannemer de zaak bij de politie had aangegeven, zou die wel ernstiger gevolgen voor Kees hebben gehad. De andere jongens zullen ieder veertig cent moeten vergoeden. Wie het niet ineens kan betalen zal elke week een dubbeltje mogen meebrengen. Verscheidene jongens beginnen nu te huilen. Voor dezen betekent het een harde straf. Want hun ouders kunnen niet met geld gooien, zoals zij dat in hun overmoed hebben gedaan. Ook Henk Smit staat te beven. Nu meende hij om twaalf uur nog wel, dat alles zo goed was afgelopen. Maar dit voorval kan niet worden gesust. Zijn

25