De jongens van Duindorp

verzekert nogmaals, dat hij een groot verlies heeft geleden. Thuis zal Kees dus nog een harde noot te kraken krijgen.

Als de kinderen de klas binnenkomen, zien ze Kees daar al zitten. Ver achter de rijen staat zijn bank. Hij laat nu het hoofd niet meer hangen. Glimlachend kijkt hij de jongens aan. Maar dat is slechts branie van hem. Want hij voelt zich in ’t geheel niet op zijn gemak. Zijn vader zal hem vanmiddag zeker een warme ontvangst bereiden.

Zodra de bel heeft geluid, begint de onderwijzer:

„Jongens en meisjes, jullie weten allen wat er is gebeurd. Een jongen van deze school, uit deze klas, heeft zich met weergaloze brutaliteit vergrepen aan andermans bezit. Zonder zich om waarschuwingen te bekommeren, heeft hij voor een groot bedrag aan gloednieuwe stenen vernield. Dat is een feit, dat bijna even erg is als diefstal! Het resultaat is hetzelfde: hij heeft een ander mens benadeeld. Maar wat veel erger is dan diefstal, wat bijna een moord had kunnen zijn, dat is de mishandeling, waaraan hij zich heeft schuldig gemaakt! Stel je eens voor, dat die steen de man aan ’t hoofd had getroffen! Het is zo verschrikkelijk, dat ik er niet aan durf denken.... ”

Nu is er geen kind, dat niet voelt, hoe wreed het was om te lachen, toen Kees de man raakte. Jan Aalders heeft daaraan niet meegedaan. Maar toch voelt hij zich onrustig worden, als meneer Brouwer zegt, dat er grote schade is ontstaan en dat Kees’ vader daarvoor zal worden aangesproken. Dat is niet helemaal eerlijk! Kees alleen heeft niet zoveel vernield. Er waren tientallen jongens aan het stuk-smijten van stenen. Hij ziet eens de klas rond. Verschillende

23