De jongens van Duindorp

weer. Ze ontdekken, dat er een heerlijke nieuwe speelge-legenheid is gekomen. Tegenover de school ligt een onbebouwde strook grond. Blijkbaar is men van plan die nu te gaan bebouwen, want er ligt een grote hoop stenen opgestapeld. Rode klinkers zijn het en de jongens watertanden bij ’t gezicht daarvan. Ze stuiven er op af, zitten elkaar achterna en sommigen klimmen er bovenop. Kees Berkhout, die groot en brutaal is, troont in de hoogte en gooit steen na steen op de straat aan stukken. De scherven springen zo heerlijk de lucht in, dat ook anderen pleizier in dat spelletje krijgen. Dra staan er wel dertig jongens, die stenen op de straat laten vergruizelen. De straat komt vol met puin te liggen en de kleine kinderen kijken aandachtig toe. Opeens komt er een man opdagen, met vuurrood gelaat.

„Brutale rekels!” schreeuwt hij, „willen jullie wel eens ophouden!”

De jongens stuiven weg en blijven op een afstand staan. Maar Kees Berkhout gaat onverstoorbaar voort met zijn vernielingswerk. De man ziet geen kans, om naar boven te klimmen. Daar is hij te dik voor.

„Kom er af, kwaje aap!” roept hij. Kees lacht hem sarrend in ’t gezicht en mikt hem een steen vlak voor de voeten. Even springt de man achteruit. Dan neemt hij, dol van drift, een stuk steen van de straat op en slingert dat naar Kees.

„Mis!” roept de jongen en smijt meteen een steen terug, die een been van de ander treft.

De kinderen slaan vol spanning dit schouwspel gade. De meesten bewonderen de durf van Kees en er klinkt een

20