De jongens van Duindorp

afscheid te nemen. Vader is die ochtend bij hem. Voor het begin van de lessen worden ze toegelaten. Alle onderwijzers staan bijeen in de gang. Jan geeft hun een hand en dankt hen, bij wie hij heeft gezeten, voor het genoten onderricht. Ze wensen hem allen het beste.

De klassen zijn inmiddels volgestroomd. Jan voelt zich een beetje vreemd, als hij zo met zijn pet in zijn hand het lokaal binnengaat, waar zijn oude vriendjes zitten. Het is zo’n onverwacht afscheid. Hij heeft zoveel heerlijke herinneringen aan de omgang met deze jongens.... Daar heb je ze allemaal: Kees en Gerrit en de anderen. De een brutaal, de ander wat bedeesder, maar zonder uitzondering aardige, hartelijke kameraadjes. Jan voelt, dat hij moeite heeft, om zijn tranen te bedwingen. Nee, dat zou toch te gek zijn! Zo’n grote kerel huilen en dat nog wel waar zijn vriendjes bij zijn! Dat zal niet gebeuren! Hij weet zich te beheersen, maar het is hem toch nauwelijks mogelijk om een woord te uiten. Het lijkt wel of er een nevel voor zijn ogen hangt en of zijn lippen door een slot worden dichtgehouden. Maar enfin, ze begrijpen hem wel en een handdruk zegt soms meer dan een heleboel woorden.

Vader staat in de gang op hem te wachten. Vanmiddag vertrekt het gezin. Maar eerst maken ze nog een rondgang door het dorp, door dat heerlijke dorp, waar zij zoveel lief en leed hebben beleefd. Hoe heerlijk stil is het nu weer! Alle vreemdelingen zijn naar hun vaste woonplaatsen teruggekeerd. Aanstonds zullen zij hier ook vreemdelingen zijn. Maar nu horen zij hier nog thuis, nog heel even. Wat valt het moeilijk om je los te maken uit zo’n geliefde omgeving!

167